تأثیر یک دوره ی بازتوانی قلبی بر شاخص های پرشدگی دیاستولی و ظرفیت عملکردی در بیماران مبتلا به سکته ی قلبی

مقدمه: امروزه برنامه ی بازتوانی قلبی به عنوان بخشی از روند درمانی بیماران قلبی شناخته می شوند. با این همه تأثیر این برنامه ها بر شاخص ها ی عملکرد دیاستولی و سیستولی هنوز متناقض است. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر 8 هفته بازتوانی قلبی بر عملکرد دیاستولی و ظرفیت عملکرد بیماران پس از ابتلای به سکته ی قلبی بود.. روش ها: بدین منظور تعداد 29 نفر بیمار مبتلا به سکته ی قلبی (15 نفر گروه مداخله و 14 نفر گروه شاهد) در تحقیق حاضر شرکت کردند. گروه مداخله به مدت 8 هفته هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 1 ساعت با شدت 65 تا 85 درصد حداکثر ضربان قلب در برنامه ی بازتوانی شرکت کردند و گروه شاهد تحت مراقبت های معمول بیماران قلبی عروقی قرار گرفتند. قبل از شروع برنامه ی بازتوانی و بعد از آن از بیماران برای ارزیابی شاخص ها ی عملکرد دیاستولی اکوکاردیوگراف پالس ویو داپلر گرفته شد و ظرفیت عملکرد بیماران با استفاده از آزمون ورزش بر اساس پروتکل نوتن مشخص شد. داده ها با استفاده از آزمون ancova و paired-t در سطح آلفای 5 درصد تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد برنامه ی بازتوانی به مدت 8 هفته تغییر معنی داری در شاخص ها ی عملکرد دیاستولی ایجاد نمی کند، اما ظرفیت عملکرد، ضربان استراحت و حداکثر ضربان قلب در گروه مداخله در مقایسه با گروه شاهد بطور معنی داری بهبود یافت. نتیجه گیری: این گونه به نظر می رسد که برنامه ی بازتوانی قلبی به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه باعث بهبود ظرفیت عملکرد در بیماران قلبی می شود اما بر شاخص ها ی عملکرد دیاستولی تأثیر ندارد. بهبود در ظرفیت عملکرد شاید ناشی از سازگاری ها ی محیطی در نتیجه ی فعالیت ورزشی باشد.